personaxes

Encóntrome con Mjoão diante do meu edificio favorito porque gardamos algunha esperanza de poder visitar no penúltimo día a exposición máis famosa e morriñosa dos últimos tempos en Berlín. Como xa supuñamos, o tamaño das filas de xente que espera para entrar é inasumíbel, así que todo queda nunha tentativa testemuñal. Nós queriamos ir.

Optamos por ficar polo Kulturforum, dada a necesidade inmediata que ten ela de falar, e sentamos ás portas da Gemäldegalerie. Mentres nos dedicamos a denegrir verbalmente unha serie de personaxes que rodean a súa vida, ao noso redor ducias de adolescentes sen camiseta e 15 cm de boxer de cadriños sobresaíndo dos jeans aproveitan os desniveis, as escaleiras e os muretes da zona para practicar co skate.

E é así que o ruído das rodas contra o pavimento, o movemento continuo dun enxame de rapaces á nosa volta, a arquitectura excepcional que nos rodea e o perfil de Mjoão recortándose contra o cálido solpor de Tiergarten converten a situación nunha escena con certo ar rebuscado, irreal, cinematográfico.

Tal como tan a miúdo me acontece ultimamente.