9.11.04

let the beat control your body

Hai tempo que me pregunto como sabe un que a súa xeración xa non é a última. Sempre imaxinei que ese momento chegaba máis ou menos ao topar nas tendas compilacións de grandes éxitos dunha década, discos en que un recoñece cun sorriso morriñento todas as cancións.

Pois ben. Todo comezou para min hai un par de anos, cando lles ouvín dicir aos PSB que a xente nova xa non escoitaba música de baile. No Festigal dese mesmo ano vinme rodeado de preadolescentes que coreaban todas as letras dos hiphopeiros convidados. Cando lle preguntei a un primo quince anos máis novo ca min o que escoitaba no seu reprodutor de CD e obtiven SFDK como resposta, o asunto foise perfilando máis.

Agora, as prácticas de mecanografía da señora Dot acaban de pór en palabras o meu tránsito a outra era.

Porque si, aínda que o Hip Hop nunca chegou a desaparecer -os skaters eran os guais do meu instituto, que por alá heavies xa non quedaban-, este renacer ata nas súas manifestacións máis primixenias -break dance incluído- é algo que me resulta un pouco alleo, á parte de parecerme involucionista (non hai nada máis antigo ca un grafiteiro).

Pero iso si, puntualicemos: malia non estar nada de acordo con cualificar de dance toda a electrónica dos 90 -non vou mesturar Grooverider ou Aphex Twin con 2Unlimited ou Gala...-, é precisamente aí onde me inclúo, e non en toda a banda de engreídos poppies, grunges e guitarreiros varios. Et j'en suis fier, por moita incomprensión e chanzas que sufrise por parte de quen confundía unha forma de ocio e evasión -como son as noites de baile- con papanatismo. Desde as cassettes de Technotronic (descúlpenmme, a puberdade é dura e tiña que fuxir de tanto Milladoiro) e os acid smilies, pasando polos plans dos 18 anos de irse vivir a Londres con Davichini para nunca máis saír de Ministry of Sound e as primeiras pirulas en glamurosos clubs da Laracha, ata entrar no Tresor de Berlín, a "música desa de ordenador" foi unha parte fundamental da miña banda sonora vital.

Reproduzo agúns anacos do texto traducido pola señora Dot:

"Hoxe en día, a xente escribe libros e fai filmes sobre como os 90 eran o dominio exclusivo do Britpop baseado nas guitarras. Pero durante exactamente o mesmo período, os clubs, as drogas e a música house eran tan importantes que todo o mundo concordaba que cambiaran os hábitos de lacer da xuventude británica para sempre."


"Os Blur e os Oasis pode que estiveran no cumio pero eu, como o resto da xente que traballaba na revista, tiñamos claro que serían unha moda pasaxeira. Quen querería escoitar a alguén imitando aos Beatles e aos Kinks cando había xente como os The Orb, Underworld, os Aphex Twin e os Chemical Brothers chegando ao top10 con álbumes que non tiñan medo a rachar os convencionalismos sonoros?"


"A retrospectiva que facía o britpop facíao atractivo cara varias xeracións –aos papás tamén lles gustaba Oasis- pero a música de baile tiña aquel atractivo de separar radicalmente aos pais dos fillos como xa o fixera o punk e a psicodélia: os xornais non paraban de falar dunha epidemia de drogas, aprobábase lexislación para atallala, incluida a criminal justice bill que estipulaba sancións contra a "música composta primordialmente de ritmos repetitivos". Incluso propiciou a súa propia estética como pasara cos mods: a mediados dos 90 o Mixmag tiña o seu propio director de moda."


"Para calquera con 16 anos a disxuntiva está clara: ou te vistes como un rapeiro ou coma un dos Strokes e quizais teñas sorte de ligar, ou te vistes coma un parvo e vas bailar."


Pois ben, non digo nada da xente de 16, pero a respecto dos meus coetáneos direi que nunca aturei Oasis, nin Blur nin ninguén que cantase dobrando o lombo a máis dun metro do micrófono: póñenme frenético. E talvez esta fose unha boa ocasión para pillar certo poema de Ferrín e parafrasealo revirándoo, pero non teño Estirpe a man e a memoria non me dá para tanto.

Será que me pasei coas pirulas?

8 comentários:

Anónimo disse...

a ver, que eu non tomei diso
"sodes de pastaflora, indipops"
"viñestes das camadas medias e opulentas de galicia
a predicar o sarcasmo"
ou
"sodes aqueloutrados e simpáticos chicos
que non cadran coas cíes"
?
ningunha das anteriores, seguramente, pero agora só lembro o máis cargado de bombo, claro.
(m)alicia

Dot disse...

Oh, Technotronic. A min sempre me pareceu que 'Rockin' over the Beat' é pura poesía (grazas a que non lle entendo a letra, claro), pero descubrir que foi feita en 1989 nun cuarto suburbano de Bruxelas e cantada por unha tal Manuela, é todo o que preciso saber, ;)

PS (M)Alicia, interesáronme os seus comentarios, aínda que os atopo un tanto crípticos: Insinúan que só bailan (ou escoitan música 'electrónica') as clases acomodadas?. Non o creo, verdade?.

Anónimo disse...

desculpas, señora dot. en realidade os comentarios non son meus, son o que a miña memoria garda dun poema de ferrín, "Jerry Lee Lewis" ao que plattdorf fai referencia. é un poema contra os mods, quizais tamén contra siniestro. malpocadamente, que diría cesare, xa non teño o suficiente contacto con camadas non opulentas (intelectualmente. os cartiños neste país son outra cousa) para saber o que bailan.

Plattdorf disse...

estaba seguro de que podía contar con (m)alicia, que sabía exactamente a que parte de Estirpe me refería eu. E si (m)alicia, esa era máis ou menos a orientación que lle quería dar á paráfrase. coñéceme vostede coma se me parise.

Sra. Dot: non, en todo caso, eu asocio o indie pop ás camadas opulentas e en xeral algo máis formadas. De feito esa parte de "viñestes das camadas medias e opulentas de galicia a predicar o sarcasmo" paréceme gloriosa; eu lembrar non me lembraba ben do poema, pero sabía o moito que viña ao caso.

Plattdorf disse...

a respecto de Manuela e Technotronic, moito lle debemos aos países do Benelux nesa época. Sobre todo porque as cantantes tiñan uns nomes do máis asequíbel. Onte, mentres procuraba algunha ligazón para o post, vin que hai un web que anda recollendo sinaturas para que volva Anita, a cantante orixinal de 2Unlimited. Case me saltan as bágoas.

Aínda me hei animar a montar o club de fans de Ray, o cantante, que mira que me poñía a min...

Plattdorf disse...

ah, e a respecto do que di (m)alicia sobre o que bailan determinadas camadas, eu teño unha idea sobre quen vai ao Playa Club e quen a Zeus ou a Octopus, pero tampouco se hai que poñer tan estupendo; cada un que faga como vexa.

Cesare disse...

Ufff
Teño por certo un deses discos antigos seus en Lola.
por certo, again, a Lola rompéronlle un vidro pra apañarlle un par de tólares que había ciscados nela. :)

Plattdorf disse...

Ahá, sabíao. Levaba semanas pensando en escribirlle para que me tivese boa conta dese disco, que ten moito valor sentimental para min. Coidadiño, bitte.