PREXUÍZOS

Precisamente a chegada do devandito correo electrónico de hoxe atrasou a miña saída cara ao congreso. Como non quería chegar tarde a unha conferencia determinada, vinme obrigado a coller un taxi por primeira vez en moito tempo.

O taxista era oriental. Falaba un alemán defectuoso, pero en calquera caso mellor e máis fluente ca o meu. Tivemos un par de minutos da típica conversa de taxi até que recibín unha chamada de Prisciliana: o correo electrónico dá moito que falar. Así que leriamos, laretamos e esbardallamos largo até que me despedín dela porque xa estaba chegando ao meu destino. Mentres gardaba o móbil, vai o taxista e pregunta:

-Was für eine Sprache haben Sie gesprochen? -que lingua estivo falando vostede?

Dáme a risa. Como lle explico ao chinés en dous minutos o que falo?

-Also..., es ist eine nicht sehr bekannte Sprache, die "Galicisch" heißt.

-Aha... Es klingt wie Portugiesisch... -soa coma o portugués.

E aí é cando comezo a flipar. De felicidade e de sorpresa. Sinceramente, non é por facer un líbano da cuestión, pero é a primeira vez que me acontece isto. Xa sei que a todos os reintegracionistas de pro lles acontece tres veces por semana, pero a min nunca. E alégrome de saber que efectivamente sucede, quedo moito máis tranquilo. Porque estou farto de que pola fala me confundan cun italiano, especialmente os propios italianos, que cando son de Milán pensan que estou falando napolitano, e cando son de Calabria pensan que estou falando véneto.

Así que lle dei os meus parabéns ao taxista polo seu ouvido e deille unha clase light de xeolíngüística histórica, pensando que igual o meu discurso era excesivo. E volveume dar nos fuciños:

-Claro, claro, eu son dunha illa de Indonesia que está perto das Filipinas. E eles falan case coma nós. Por exemplo: nós dicimos ana para "neno" e eles tamén.

Isto de crerse tan especial, en todo, é noxento. Fago acto público de contrición e propósito firme de emenda.