enchentes

Falo con Maria João o día sete e en dous minutos, aínda non sei moi ben por que, decidimos que queremos facer un cocido para celebrarmos o día de Reis (???). A receita do cocido de Vila Nova de Gaia non é exactamente a mesma ca a da Coruña, pero as semellanzas son tantas que non encontramos problemas en establecermos unha receita común integradora (ía dicir supradialectal, en que terei a cabeza... ;-P): eu acepto a cenoira e ela acepta o grão de bico.

Achégome ao Aquí España, unha tenda dun portugués (...) que ten cousas de por aí abaixo. Collo un quilo de garavanzos, compro un bolo-rei e, sorpresa!, Tartas Ancano fai chegar a Berlín as súas tartas de Santiago!! Despois vou ao supermercado para facerme cunhas coxas de polo, patacas e algo bastante parecido a un repolo.

Por suposto que aquí non podemos conseguir carne salgada de porco, e non falemos do prezo que pode ter o xarrete de vitela, así que todo queda nun pseudo-cocido de post-Reis con pouca traza e menos xeito. De todos os xeitos, Maria João pon a cocer un pouco do touciño, do raxo curado e das chourizas que fai a súa avoa na aldea, perto de Viseu, e cando metemos o repolo e mais as patacas na pota, o cheiriño característico do cocido invade a casa.

Tanto para ela como para min é o primeiro cocido que facemos e rímonos pensando no impulso patriótico-gastronómico que lle entra a un na emigración. Algunha das convidadas, do Porto, mesmo confesa que nunca comera sardiñas até chegar a Alemaña. Hai un par de anos eu tamén fixen en Berlín as miñas primeiras filloas.