demencias

Baixo á cantina, no traballo, e sento eu só a comellar algo fóra de horas. Diante de min, unha parella ten un desencontro histriónico pero pausado: xestos de incomodo, longos silencios de caras anoxadas, acenos de desprezo, diálogos curtos e ferintes. Érguense ao mesmo tempo para deixar ao outro plantado, e cando se decatan da coincidencia fatal, dubidan uns segundos, ridículos e descolocados. El volve sentar; ela lisca, airada.

Un chinés atravesa toda a cafetaría coa ollada fixa en min e pregúntame se teño lume. Dígolle que non e sae inmediatamente da cantina, pasando entre ducias de mesas de fumadores cos isqueiros na man.

Fico sentado e continúo comendo, tranquilamente. Estouche coma un buxo, digo en voz baixa.

Sigo matinando outro pouco. Eu non resulto tan evidente. Pero estou peor ca eles.