midi

A primeira vez que vin desde Berlín, París pareceume Calcuta. Un caos. Todo o contrario á imaxe que me fora formando en viaxes anteriores. Fronte á tranquilidade e á harmonía dos xermanos, aquí todo era tránsito estrondoso, rúas estreitas, mareas de xente..., ruído, sempre ruído.

Hoxe fun en bus de Orly ata o metro de Denfert-Rochereau, e de alí á Gare de l'Est en metro, e as sensacións son máis ou menos as mesmas. Porén, non é a sensación de caos o que máis me chama a atención, senón a sensación de que isto é menos estranxeiro, de que estou máis na casa. De que aquí a herba está verde tamén no inverno e o chan mantense mollado e non conxelado. Que os coches pitan e a xente fala alto. Que hai mulleres de sesenta anos con saias rectas polo xeonllo.

Que se entende -case- todo.